Dit verhaal heb ik al zo’n beetje een jaar in mijn hoofd rondspoken met elke keer dezelfde dag om het uit te typen: morgen. Het leek me een goed idee om het maar een keer vandaag te doen, anders komt het er nooit van.
Ik had met een vriendin afgesproken een dagje naar een saunacomplex te gaan dat voor ons beiden ongeveer even lang rijden was. We zouden er om 11 uur zijn, maar ik ken die vriendin langer dan vandaag en weet dat ik altijd te vroeg ben en zij altijd te laat. Heus niet altijd haar schuld hoor, de keren dat het haar wel lukt om op de afgesproken tijd de deur uit te gaan krijgt ze te maken met een verkeersduiveltje. Met het gevolg dat ik alsnog 15 tot 30 minuten moet wachten voor ze er is.
Het weer zat mee en het verkeer vanaf mijn adres was ook heel vriendelijk. Ik maak altijd gebruik van mijn navigatiesysteem, want ik moet minstens 100 keer dezelfde route rijden voor die er een beetje in zit. Maar zelfs dan gebruik ik Tommy, alleen al om te voorkomen dat mijn voet per ongeluk last krijgt van de zwaartekracht. Tommy wijst me daar altijd op en dat waardeer ik zeer. Maar ik gebruik Tommy ook omdat ik zeker weet dat wanneer ik hem niet gebruik, er een slecht aangegeven omleiding is waardoor ik alsnog weet te verdwalen, ik heb mijn eigen verkeersduiveltje.
Ik moest niet ver van de sauna rechtsaf slaan en ik herkende het min of meer van eerdere bezoeken. Tommy vertelde me dat ik over 100 meter links af moest slaan, terwijl ik op ongeveer 3 meter was van een kruising. Die afslag moest ik dus duidelijk niet hebben en ik reed rustig rechtdoor. Midden op de kruising zei die smiecht ineens: sla hier linksaf. Ja lekker dan! Dat kon al niet meer. Ik stuur mijn meest valse blik naar Tommy waar die dus absoluut niet van onder de indruk was, ik kon gewoon voelen dat ie er om moest grijnzen, de stinkerd. Zoals mijn man ooit eens zei tegen Tommy: en zeggen we dan geen sorry? Maar nee, dat hebben we er nooit bij Tommy in kunnen krijgen.
Ik onderdrukte al snel mijn lichte gevoel van paniek. Ik weet namelijk als Tommy niet direct begint te stressen met: probeer om te keren, dan heeft ie stiekem al een alternatieve route berekend. Dus een paar keer rustig ademhalen en doorrijden. En ja hoor, daar kwam een rotonde in zicht en die herkende ik van een ander bezoek. Hier stuurde Tommy me alsnog linksaf. Al weet ik dat het ding me geen antwoord geeft, ik kon het niet nalaten om te vragen waarom hij me dan bij de vorige kruising zo had genept.
Enfin, ik kwam netjes bij de enorme parkeerplaats waar ik volgens mij de mazzel had om het laatste vrije plekje te vinden, mijn dank was groot.
Zoals verwacht had de vriendin last van haar verkeersduivel en ik wachtte geduldig tot ons ontspannen dagje kon beginnen. De eerste saunacabine waar we op ons gemak begonnen was voor driekwart vol, we pasten er dus makkelijk bij en al snel genoten we van de ontspannende warmte en rust om ons heen.
Tot de deur openging en er drie jongedames binnen kwamen die luidkeels een maatschappelijk onrecht moesten bespreken.“Werkelijk? En wat zei Daniël daar dan van?” Het verbaasde me dat ze haar keel niet brandde aan die hete aardappel in haar keel. Ik weet allang niet meer wat Daniël er van vond, maar toen de meeste aanwezigen lichtelijk verstoord keken naar deze nieuwelingen op saunagebied, begrepen ze dat het verder niemand interesseerde wat Daniël wel of niet vond.En om mijn irritatie een plek te geven begon mijn geest zoals gewoonlijk direct hier een verhaaltje over te schrijven. Voor de rest van de dag aangevuld met andere voorvalletjes van de dag. Zoals toen we voor de lunch in het restaurant wat gingen eten. We hadden net iets besteld toen ik een druppel aan mijn neus voelde. Geen nood, want in mijn versgewassen witte badjas heb ik standaard een schone zakdoek zitten, vooral in hooikoortstijd. Helaas volgde er op deze druppel nog heel veel druppels en ze waren allemaal rood, heel gewoon voor hooikoortstijd. Gelukkig bracht een attent serveerstertje mij een stapel witte servetjes waarmee ik me enigszins gegeneerd snel naar een toiletgelegenheid begaf. Maar alles ging goed, mijn mooie witte badjas was smetteloos wit gebleven, knappe prestatie al zeg ik het zelf. Voor de zekerheid hield ik hierna een stapel papieren handdoekjes in mijn doorzichtige plastic tas, andere tassen waren niet toegestaan. Als mijn neus eenmaal begint met het uitspoelen van stuifmeel uit mijn neus, dan volgen er meer rode wassingen.Toch genoten we van ons dagje uit en we bleven lekker lang tot de laatste opgieting, na welke we de opdracht meekregen om vooral warm af te douchen, jaja, warm, niet koud. Anders zou je de menthol niet voldoende afspoelen en zou je de hele nacht liggen klappertanden van de kou en daar hadden we natuurlijk geen trek in. Dus wij gingen samen naar een douche waarvan we wisten dat deze ook nu nog lekker warm zou zijn.
Mijn vriendin stelde voor dat we over zouden steken over het gras, dat was korter. Ik liep voorop en ineens gleed mijn ene voet zo’n 2 meter vooruit, waarna ik mijn verticale positie verruilde voor een horizontale, bijzonder oncomfortabele houding op het gras. AU! Het is een gave, ik weet het, maar ik had hier in dit uitgestrekte complex het enige stukje modder weten te vinden dat er was en dat nog wel in het donker. Voorwaar een prestatie van wereldklasse, nietwaar? Dat ik niets gebroken heb bij die smak kwam natuurlijk mede omdat ik ruim bedeeld ben met botbedekking, kwam dat spek eindelijk eens goed van pas. Met een zere rechterbil/heup liep ik voorzichtig door naar de warme douche waar ik mijn niet meer zo witte badjas uittrok en uitspoelde onder het warme water, zo goed en zo kwaad als het ging. Daarna haalde ik zoveel mogelijk modder en gras uit het doucheputje en gooide dat in de daar niet voor bestemde prullenbak. Met veel moeite kreeg ik de badjas van inmiddels 10 kg in de doorzichtig plastic tas gepropt en wikkelde mezelf in een badlaken, want de avondlucht begon wat fris te worden.Zelf was ik makkelijker schoon te soppen dan die badjas, maar dat was een klus voor thuis. Tijdens de rit naar huis heeft Tommy zijn kuren gelukkig achterwege gelaten en wees hij me keurig de weg, waarschijnlijk vond hij dat ik genoeg had geleden. Thuisgekomen gooide ik met weinig hoop mijn mooie dikke en zachte badjas in de wasmachine met voldoende wit-wasmiddel en wit-wasverzachter, ook nog een schep Oxy-wit en voor alle zekerheid ook een flinke schep baking soda. Ik schakelde de temperatuur zo hoog mogelijk in, de jas zat toch ruim zat en ik zette in op intensief wassen. Morgen zou ik wel weer verder zien. Ik viel heerlijk in slaap terwijl mijn hoofd dit verhaal aan het schrijven was.Hoewel ik een blauwe plek en een grauwe badjas verwachtte te zien de volgende dag, waren die er geen van beiden! Maar het was een dag geworden die ik niet snel zou vergeten.