Het domino-effect werkt ook in het huishouden

Mijn keukenkastjes onder het aanrecht zijn keurig opgeruimd, omdat ik de zolder aan het opruimen ben.
Klinkt vreemd hè? Zeker wel, maar als ik het uitleg vinden sommige mensen daar wel herkenning in. Het is gewoon het domino-effect.
Beetje bij beetje ruim ik de zolder op waar 42 jaar herinneringen liggen, kerstspullen, gereedschap, stoelkussens en weet ik wat nog meer. Er was geen doorkomen aan. Zodra ik er aan dacht dat ik dat moest opruimen werd ik overvallen door een paniekaanval met een soort van verlamming, waardoor er hooguit 1 stukje papier van de zolder verdween. En op het moment dat de vlieringtrap weer omhoog ging kon ik pas weer ademhalen.
Maar de noodzaak zie ik wel, dus moest ik sterker zijn dan mijn emoties.
Er staat ook een vriezer waar ik niet meer bij kon en ik had daarom ook geen idee wat daar nog in zat.
Echter, doordat ik telkens een stukje kreeg opgeruimd, wat niet mee valt, want je hebt iedere keer weer andere herinneringen in je handen en dat kost tijd en pijn om er afscheid van te nemen. Maar als je bedenkt dat je volgende week moet verhuizen (ik ga niet echt verhuizen, gewoon doen alsof) dan weet je ineens zeker dat je bepaalde dingen niet mee gaat nemen. Niet nodig of geen ruimte, dan is het tijd om daar afstand van te nemen, al dan niet gepaard gaande met een dikker knuffel en misschien een ingehouden traantje.
En dan ineens de beloning: de vriezer was binnen handbereik. Jammer alleen dat door ijsvorming 3 van de 4 lades niet meer open konden. Stekker eruit trekken en de deur open laten staan. De volgende dag vol verwachting kijken of het ijs is gesmolten, wat niet het geval was. Wel kon ik stukjes ijs eraf trekken en omdat ik niet telkens met een bak half gesmolten ijs de trap af wilde gaan, besloot ik het raampje open te zetten en de stukken ijs naar buiten te kieperen. Ondanks het aardige weer kreeg ik handen alsof ik bij min 18 ℃ zonder handschoenen aan het schaatsen was. Maar voor het goede doel moet je iets over hebben. En kijk, er stonden nog allerlei plastic bakjes met onherkenbare inhoud in de lades. Gelukkig klem ik briefjes tussen de bakjes en hun deksels, zodat ik weet wat de smurrie is, maar gezien de tijd die ze in de vriezer hadden doorgebracht was dat van generlei belang.
Tot zover zijn mijn kastjes in de keuken nog niet opgeruimd, nog even geduld aub.
De inhoud van de bakjes verdwenen respectloos in een vuilniszak en de bakjes zelf belandden in de gootsteen. Ze moesten maar wachten tot ik meer tijd had, want met dit mooie weer moest ik wel de ladder op om een paar struiken die uitgegroeid waren tot bomen, te snoeien. Een klus die voorheen altijd door mijn Arend werd geklaard, maar sinds zijn transformatie tot engel valt deze taak zwaar op mijn schouders. Vooral in het 1e jaar, ik had al hoogtevrees als ik op de maandagkrant stond in komkommertijd. Maar het went.
Toen ik naar buiten wilde gaan voor het betere snoeiwerk, viel het me op dat er allemaal witte dingen in de tuin lagen. Dit bleken de stukken ijs te zijn waarvan ik dacht dat ze allemaal in de dakgoot waren gevallen. LOL.
Toen de klus achter de rug was schreeuwden de voorraadbakjes om aandacht en die kregen ze volop van mij. Na de afwas besloot ik meteen het gasfornuis stevig onder handen te nemen, ik had toch nog een mooi sopje.
En met stevig onderhanden nemen bedoel ik vooral de afdekplaatjes van de gaspitten eraf halen met behulp van een imbussleutel, ik gebruik noodgedwongen steeds meer gereedschap in huis. Er knoeit wel eens wat op het glas van mijn kookplaat en onder de randjes van die afdekplaatjes wordt het nooit goed schoon. Maar al was het een karwei, het was de moeite waard. Alleen dat laatste schroefje moest nog opgepoetst worden met behulp van een metalen schuursponsje. Heerlijk, alles ging gesmeerd, het gaf me best een trots gevoel van binnen dat ik dat toch allemaal maar deed.
Tot dat laatste schroefje uit mijn hand glipte en …, juist, in de gootsteen schoot, rechtstreeks de afvoer in!
Vooral tot 10 tellen, rustig ademhalen en bedenken dat daar vast een goede reden voor is. Niet in paniek raken. Ik had boven in de badkamer ook al een paar keer de zwanenhals los gehaald, dus dat kon ik hier ook.
Maar eerst moest ik dus alle mandjes en het losse spul uit de kastjes halen en zoals bij mij wel bij meer kasten gebeurt, stond ik er versteld van hoeveel een mens in 2 aanrechtkastjes kwijt kan. En kwijtraakt, daarover straks meer. Nu de kastjes leeg waren, gelijk maar even de buitenkraan afsluiten voor het gaat vriezen (als het tenminste nog een keer gaat vriezen).
De ene ring kreeg ik keurig losgedraaid, maar de andere stak zijn tong tegen me uit, echt waar. Op zolder de juiste tang gezocht en gevonden en daar kon dat ding lekker niet tegenop. In de kom die ik onder de zwanenhals had gezet kwam water terecht met het schroefje en tot mijn verbazing 2 rietjes. Ok dan, die zag ik niet aankomen.
De zwanenhals kreeg ik weer aangesloten en de kookplaat kwam ook weer in orde en dat gaf me een supergoed gevoel. Ik had het toch maar weer geflikt.
De mandjes had ik in de kamer uitgestald om vandaag, mijn ‘vrije’ zondag uit te zoeken. Ik heb alles gesorteerd en soort bij soort in de mandjes gedaan. Alle mandjes zijn weer schoon en wat overbodig was mocht in de grote grijze ‘archiefbak’.
Ik weet nu dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven geen metalen schuursponsjes meer hoef te kopen. Ik bleek 2x zoveel theedoeken en keukenhanddoeken te hebben als ik dacht. Om nog maar te zwijgen van de dweilen, poetsdoeken en vaatdoekjes. O en nog 6 nieuwe afwasborstels waar ik geen weet (meer) van had.
Ik heb de kastjes inmiddels weer ingeruimd en heb meteen een overzicht getekend van waar elk mandje staat en wat er in zit. Dit overzicht heb ik aan de binnenkant van het kastdeurtje geplakt, zodat ik me niet meer hoef af te vragen of ik bepaalde dingen nog heb. En ik heb nu nog ruimte over in de kastjes, ik ben benieuwd hoe lang dat zo blijft.

Maar het lijkt me duidelijk hoe het domino-effect werkt:
Zolder opruimen —> vriezer ontdooien —> afwassen —> kookplaat reinigen —> keukenkastjes leeghalen —> buitenkraan afsluiten —> schroefje redden —> alle mandjes sorteren —> kastjes weer inruimen.
Dus uiteindelijk is het resultaat van het gedeeltelijk opruimen van de zolder, keurig opgeruimde mandjes in de keukenkastjes.
En een heerlijk gevoel, dat ook.
Nu de rest van de zolder nog, misschien komt dat als ik de trapkast op ga ruimen? Wie weet.