Een luie zaterdag in de tuin

 

Zaterdag en schitterend zomerweer in april, wat wil je nog meer?

Ik had me voorgenomen om me lekker lui met een dik boek in twee tuinstoelen met dikke kussens te installeren in de schaduw van mijn steeds groener wordende tuintje. En geloof me, als ik dat van plan ben gebeurt het ook, niemand die me daarvan kan weerhouden.

Ik kwam dus vrolijk naar beneden en zag tot mijn ontsteltenis dat ik eerst even moest opruimen in de kamer en de keuken. Ik was twee dagen bijna niet thuis geweest en ik heb er inmiddels vrede mee dat de kaboutertjes mijn huis niet opruimen tijdens mijn afwezigheid, maar moeten ze er nu echt zo’n troep van maken als ik even mijn hielen licht? Schandalig, dus eerst maar hun rommel opruimen, anders zit ik toch niet lekker. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik ging naar buiten en haalde de stoelkussens uit de schuur achter in de tuin. Tja…, ik zag dat de tafel en de stoelen nog onder het Saharazand zaten, dat moest eerst maar een sopje hebben, geen probleem, zo gebeurd. Ik legde de kussens op de schone stoelen, nu kon het beginnen.

O nee, eerst even mijn ontbijt klaarmaken, lekker buiten ontbijten, het lijkt wel vakantie.
Ontbijtje klaar en, o ja, ook even thee zetten. Terwijl het gas het water in de ketel probeerde te laten koken kon ik net zo goed ondertussen de vaatwasser leegruimen en de nieuwe afwas er in zetten.

Maar toen was ik er echt klaar voor en met boek, ontbijt en een kop thee nestelde ik me heerlijk in twee tuinstoelen en mijn luie dag kon beginnen.

Ja, tot ik me bedacht dat ik me had voorgenomen om bij mooi weer de auto te stofzuigen. Het parkeerterrein was pas helemaal vernieuwd en er was een royale hoeveelheid zand over gestrooid wat zich gretig aan mijn schoenzolen hechtte met de achterbakse intentie om mijn huis en auto binnen te dringen. Wat uitstekend lukte en dat was tot mijn ergernis goed te zien aan mijn auto. Aan het einde van de middag zou het te warm zijn voor dat klusje, dus vooruit dan maar. En daarna was het dan toch echt zo ver, ik kon heerlijk lezen in mijn dikke boek, ik had het gevoel dat die pil het vandaag moest afleggen, tenslotte zou het een luie zaterdag worden.

Maar op de een of andere manier schoot het me te binnen dat ik gezien had dat op de klinkers direct voor mijn huis zoveel zand lag en dat ik dat weg wilde vegen. Nou, snel tussendoor dan maar de bezem uit de schuur gehaald en het plaatsje voor schoon geveegd. Die luie stoel had ik nu wel verdiend toch?

Het werd steeds warmer, een echt hete zomerdag in april, wat een cadeautje! En niks te hoeven doen behalve dan lekker lui lezen en een kopje thee drinken, echt een luxe. Wel in de schaduw, anders is het me al snel te warm. Terwijl ik genoot van de weldadige warmte las ik dat de hoofdpersoon uit mijn boek sneeuwvlokken op zijn gezicht kreeg, niet de juiste setting blijkbaar vandaag, maar wat dan nog? Mijn ogen vlogen heen en weer over de tekst tot een aantal onkruidsprieten opdringerig in mijn ooghoek verschenen. Ik probeerde ze te negeren, maar daar bleken ze alleen maar groter door te worden. Ik stond op en trok de storende sprieten tussen de plantjes vandaan en zonder enig mededogen verdwenen ze in de GFT container die net gesopt was een paar dagen daarvoor.

Tevreden zakte ik weer weg in mijn boek en redde het om toch een aantal bladzijden te verslinden voor ik in mijn ooghoek zag dat het kroos in de vijver scheen te groeien terwijl ik er met een schuin oog naar keek. De schuur maar weer in en ik pakte het daarvoor bedoelde witte schepnetje. Het duurde even voor ik de meeste groene miniplantjes eruit had geschept, één keer met een watersalamandertje die ik uiteraard weer terug heb gezet met de vermaning beter op te passen voor witte schepnetjes.

Nou, nu moest ik toch echt gaan lezen, of niet dan? Eerst nog een kop thee inschenken en de telefoon aannemen die net begon te rinkelen toen ik de thee inschonk. Na het telefoontje keek ik in de koelkast of ik nog genoeg groenten in de koelkast had, want ook na een luie tuindag moet een mens zijn vitamientjes innemen, toch? Groenten genoeg en in de vriezer nog garnalen, dus dat zat goed.

Midden in mijn beweging om op de tuinstoel weg te zakken zag ik dat de rozemarijn steeds verder over mijn mooie stenen tuinbankje ging hangen, nu was het genoeg, tijd om te snoeien. Ook nog een paar slechte takken weg knippen van de salie, die steeds verder begon uit te dijen. Toen zag ik nog hier en daar verspreid wat onkruid de tuin ontsieren, ook meteen maar weg gehaald, zodat mijn luie dag eindelijk echt kon beginnen.

Ik vond het zonde om de rozemarijn weg te gooien, die spoelde ik daarom goed af en legde de takken in de zon om te drogen.

Met een voldaan gevoel was ik er helemaal klaar voor, mijn boek riep me. Ik vond dat de schrijver wel heel erg zijn best had gedaan om te laten zien hoe professioneel hij zich had verdiept in alles wat met het onderwerp te maken had. Persoonlijk vond ik dat hij daar te ver in ging en bepaalde stukken daarom nauwelijks leesbaar waren voor lezers die niet werkzaam waren in een kerncentrale, maar ik worstelde me er dapper doorheen.

Die rozemarijn zag er al snel heel droog uit, die moest ik dan maar snel weghalen voordat de eksters er weer iets op zouden laten vallen wat ik niet fris zou vinden. Inderdaad, de rozemarijn was al helemaal droog. Ik schudde de takken nog eens stevig, zodat eventuele dooie naaldjes er nog zouden uitvallen. Ik pakte een kom en haalde alle naaldjes van de takken af, ik was van plan ze nog een poosje na te laten drogen en daarna zou ik wel zien wat ik er mee deed. Misschien leuke presentjes ervan maken, zakjes biologische rozemarijn bijvoorbeeld. Nadat ik mijn vingers goed had schoongeborsteld dronk ik een glas water, ik had er dorst van gekregen. Maar wederom voelde ik me erg tevreden.

Nu werd het toch echt tijd voor mijn luie dag met mijn boek. Maar ik begon wel trek te krijgen. Geen wonder, het was inmiddels al half zeven, tijd voor mijn avondeten. Dus maar aan het werk in de keuken, mijn boek moest toch nog even wachten. Het smaakte me prima en ik ruimde direct alles op, want van die kabouters kon ik toch niks verwachten. Dan kon ik daarna nog even in de tuin zitten om mijn boek te lezen, want dat was vandaag toch de bedoeling geweest.
Het bleek inmiddels in de schaduw al iets te koel te zijn, omdat het toch wel fris waaide en de zon was nog nauwelijks in mijn tuin. Dat was het dus? Mijn luie dag, onderuit gezakt in mijn tuinstoelen met een boek? Misschien dat ik de volgende keer maar gewoon in mijn tuin ga werken, dat is vast een stuk rustiger!